Het leven van Jesper en Snickers 0 reacties 26 augustus 2016

Met zijn enorme formaat, zijn lieve, maar toch stoere blik en zijn zachte kopje, zou je denken dat Jesper een enorme teddybeer is.
Een teddybeer met edele voetjes, zoals mijn beste vriendin hem eens omschreef.
Maar niets is minder waar. Jesper heeft een eigen wil, een eigen mening en kent daarmee een hele eigen benadering.
Een unieke kater, dat mag iedereen weten.
Zijn uitdrukking en uitstraling doet denken dat hij stoer en zelfverzekerd is.
Maar diep van binnen, is hij dat helemaal niet..

In de geringe, maar toch zo waardevolle, ervaring die ik met katten heb heb ik twee uitersten meegemaakt.
Snickers, de zelfverzekerde kater die niet bang was en is om zijn territorium te verdedigen.
Een kater met een uitgesproken mening, die diep van binnen alleen maar liefde wil ontvangen.
Bounty, de poes met een beschadigd vertrouwen in alles wat twee benen heeft.
Een lieve poes, met een gevoelige ziel. Een karakteristiek wezentje, die heeft moeten vechten voor haar bestaan.
Als je Bounty’s hart had gestolen, vond ze je het einde.

En dan is er nu Jesper. Als kitten zelfverzekerd, dapper en altijd vrolijk.
Als jonge vent nerveus, zenuwachtig en bij vlagen ontzettend angstig.
Ik heb veel van Bounty geleerd en nu leer ik opnieuw heel veel van Jesper.
Want dat je uiterlijk zegt dat je stoer en zelfverzekerd zal zijn, doet niets af aan hoe je je van binnen voelt.
Eigenlijk heel logisch om te beseffen, maar het geeft als eigenaar van zo’n beestje een hele andere insteek!
Bounty en Jesper hebben één ding gemeen; Ze hebben tijd en geduld nodig.
Geduld en ruimte om zichzelf te mogen zijn, ook als dat betekent dat ze zich excentriek zullen gedragen.
Maar, vraag ik mij dan af; “Wat verstaat men onder excentriek?”

Ik accepteer dat Jesper snel overprikkeld kan raken, hij heeft rust en regelmaat nodig.
Ik accepteer dat hij bang is voor alles dat klappert en knispert.
Een plastic tasje om mee te spelen? Voor Jesper reden om zich terug te trekken onder de bank.
Het beweegt, het knispert en dus is het eng.

En toch, is het dat tere, gevoelige zieltje dat mij weet te raken.
De kat die zich terugtrekt, maar eigenlijk heel graag bij je wil zijn.
De kat die knuffelen niet fijn vind, maar wel heel graag geaaid wil worden.
Een jochie die graag op zichzelf is, maar niet alleen kan zijn.

En dan is het zoeken naar de gouden middenweg. Wat werkt wel en wat werkt niet?
Ik heb inmiddels geleerd dat Jesper gelijkheid kan waarderen.
Zit hij op de grond? Ga ik ook op de grond zitten.
Zit hij op tafel? Ga ik aan de tafel zitten, op een stoel.
Mijn hoofd op hoogte van zijn kop, zodat hij (hopelijk) weet dat ik hem geen kwaad zal doen.

Anderhalf jaar is hij inmiddels in ons midden en ik kan hem niet meer weg denken uit mijn leven.
Hoe excentriek hij ook is, ik weet zeker dat we elke dag van elkaar kunnen leren.
En och, wat is hij dankbaar voor mijn handelen richting zijn angsten.
Als ik me dan klein(er) maak en voor hem op de grond ga zitten.

Na anderhalf jaar, kwam daar gisteren het allereerste kopje.
Ik zat op de grond, Jesper kwam tussen mijn bovenbenen zitten.
Ik aaide hem voorzichtig over zijn behaarde gezichtje, tussen zijn oortjes.
Dat vind Jesper fijn. En zo ineens drukte hij zijn kopje tegen mijn hand.
“Wil je dat nog eens doen, vrouwtje?”

Wellicht vind je deze blogs ook interessant: