Het leven van Jesper en Snickers 0 reacties 20 februari 2016

Na de gezamenlijke val van de bank en de jaarwisseling die de heren zonder problemen over zich heen lieten komen, kan ik toch wel zeggen dat we met frisse moed 2016 instappen.
Een jaar waarin we onze geliefde Bounty verloren, kennis maakten met Jesper en dan opeens het ongeluk van Snickers en die emoties die dat met zich mee bracht.
2015 was een jaar van aller uitersten en onze dierenarts herkent inmiddels zelfs ons 06-nummer…

Ons gezin is veranderd en soms grijpt me dat aan. Waar zouden we nu staan als dat alles niet was gebeurd?
Hoe zou het zijn als Bounty niet opnieuw ziek was geworden?
Alex had al langer de wens om voor een Maine Coon-kater te gaan. Was die er dan toch gekomen?
Als Snickers het ongeluk niet had gehad, hoe had hij onze nieuwe woning dan ervaren?
Vragen die niet relevant zijn en ik schiet er ontzettend weinig mee op.
Toch spookt het regelmatig door mijn hoofd.

12 januari was het een jaar geleden dat Bounty overleed en we missen haar nog iedere dag.
De schitterend gedrukte canvas van Bounty laat Bounty zien zoals ze was; alert en nieuwsgierig;

Slechts 11 dagen na Bounty’s overlijden kwam Jesper in ons leven.
Snickers nam samen met ons afscheid van Bounty, een keuze die we bewust gemaakt hebben.
Katten (en ook honden en andere dieren, ook dieren die niet als huisdieren worden beschouwd) hebben het vermogen om te kunnen waarnemen wanneer iets overleden is.
Beter dan wij mensen voelen zij feilloos de toestand van hun maatje aan en zo ook Snickers.
Snickers voelde al langer aan dat het niet goed ging met Bounty en we hebben hem afscheid van Bounty laten nemen. Snickers ging tegen Bounty aanliggen, snoof haar geur op en drukte zijn neus tegen die van haar. Snickers is opgestaan en heeft zich teruggetrokken op ons bed.
Snickers had de boodschap begrepen en ik ben dankbaar voor dat afscheid.
Hadden we dat niet gedaan, was Snickers waarschijnlijk naar zijn vriendin gaan zoeken.

Het rouwproces van Snickers was begonnen en de eerste avond lag hij daar waar Bounty het allerlaatst gelegen heeft… De glans was uit zijn ogen verdwenen en hij toonde zich verdrietig.

Dagen achtereen wilde Snickers het liefst zo dicht bij ons blijven.
Hij ging mee de badkamer in, lag tussen ons in op ons bed en schreeuwde de kamer bij elkaar als we er even niet waren.

Op een zondagmiddag kwamen we thuis, stond Snickers op de veranda.
Hij had het kattenluik eruit gesloopt.. Het complete luik lag aan diggelen..
Van Petsafe kregen we, nadat we ons verhaal hadden verteld, meteen een nieuwe.
Snickers voelde zich eenzaam, we merkten het aan alles.
Hij at slecht, waste zichzelf niet meer en als we met hem wilde knuffelen, kon hij ons zomaar een mep verkopen.

Al snel wisten we dat er een maatje voor Snickers bij wilden.
Niet omdat we Bounty wilden vervangen, want dat kan natuurlijk nooit, maar vooral voor Snickers.
Ons hart was groot genoeg en we wisten zeker dat een derde kat ook met zijn bipsje in ons warme bad zou belanden.
Van alle katten die we zagen, was er niet één die mijn hart wist te bekoren.
En precies op het moment dat ik het wilde opgeven en Snickers vertelde dat hij alleen verder moest, kwamen we de foto van Jesper tegen.

Slechts 11 dagen na het overlijden van Bounty, stapten we met een dubbel gevoel het huis van de fokster van Jesper binnen.
Daar zat hij, het rode katertje met het guitige koppetje op de tafel.
Meteen draaide hij zich om, zag mij staan en toen ik hem over zijn koppetje aaide, klom hij via mijn sweatshirt omhoog. Toen hij met zijn bekkie het hartje aan mijn ketting sabbelde, was ik verkocht.
Lange tijd hadden wij de naam Jasper in ons hoofd, maar zodra we in zijn oogjes keken, wisten we het zeker; Jesper:

Klik hier om naar de andere blogs van Renate te gaan.

Wellicht vind je deze blogs ook interessant: