Het leven van Jesper en Snickers 0 reacties 10 juni 2016

In april waren we er al mee begonnen; tuigtraining voor Snickers.
Met het mooie weer op komst en het verlangen om samen met de katten de tuin te gaan verkennen,
ben ik op zoek gegaan naar een tuig dat bij Snickers zou passen.
We hebben kunnen oefenen met het tuig van Jesper, ik wilde immers weten of Snickers het zou kunnen verdragen.
Het ging prima, behalve wat gesputter van Snickers.
Dat hoort echter bij Snickers. Snickers vindt al dat gefriemel aan zijn lijfje echt niet prettig.

We hebben eerst in huis geoefend met het tuig van Jesper en ik dacht dat Snickers er klaar voor was.
Totdat ik hem buiten zette, uiteraard aan een lange lijn.
Waar ik op hoopte – dat hij lekker aan de wandel zou gaan, gebeurde niet.
Snickers gooide zijn lichaam op de grond en als hij op wilde staan, begon hij achteruit te lopen.
En als Snickers dan struikelde, slaakte hij een harde gil, ik denk door de druk op zijn heupen.
Geen goed plan…

Ik besloot het verhaal voor te leggen aan de dames van de dierenspeciaalzaak in de buurt.
Die moesten even gniffelen toen ik vertelde van een kat aan een tuigje in de tuin.
“De meeste klanten zetten hun kat gewoon buiten neer… We horen niet zo vaak dat iemand zijn kat aan een tuigje naar buiten laat..” Ik had daar geen boodschap aan.
Ik kies immers voor de veiligheid van Snickers… Ik was niet van plan mijn ideeën te moeten verantwoorden.. Gelukkig waren de dames bijzonder begripvol en samen gingen we op zoek.

Ik had het model tuig uitgelegd, een hondentuig dus en we kwamen uit bij de tuigjes voor chihuahua’s. Die heb je met heel veel glitters, poespas en ditjes en datjes, maar dat wilde ik niet.
Snickers is een stoere vent, daar hoort een stoer tuig bij!

Het bleek een schot in de roos. Een lichter tuig, een kleiner tuig en fijner materiaal.
Het tuig van Jesper, ik moet het nu toch ook wel bekennen, is een vrij zwaar ding.
Snickers weegt 4,5 kilo, Jesper 7. Een heel verschil ook in draagkracht, realiseerde ik me.

Snickers vond het prachtig en tevreden ging zijn smoeltje de lucht in.
Ietwat onwennig door de lijn die aan hem zit (hij zet het regelmatig op een grommen als hij die verneemt), maar wel veilig en in onze buurt.

Van de week mochten de heren samen naar buiten. Jesper onder begeleiding van Alex en Snickers onder mijn hoede. Genietend van de schaduw lagen de heren tevreden in het gras.

Maar wat betekent dit voor Snickers’ conditie?

Ik zeg altijd dat kwaliteit boven kwantiteit gaat. Helaas is dit voor Snickers dagelijkse kost.
Waar Snickers normaliter hele dagen buiten kon en wilde zijn, kan dat nu niet meer.
Snickers zou wel willen, maar zijn conditie is er te slecht voor, hij houdt het niet vol.
Na verloop van tijd neemt de kracht in Snickers’ poten af en zakt hij door zijn achterpoten.
Rustig bijkomen in de schaduw is dan de enige oplossing.

Best een hele opgave voor een koppige kater als Snickers, maar helaas wel noodzakelijk.
Een uur buiten, dan wel rustig in de schaduw, is genoeg om de rest van de dag slapend door te brengen.

Nu hoor ik mensen denken; “Waarom doe je het dan nog?”
Ik heb mezelf die vraag ook gesteld.

Voor Snickers is naar buiten gaan een cadeautje. Een cadeautje van ons, aan hem.
Voor Snickers is dat een toevoeging, een stukje kwaliteit van zijn leven.
Hij geniet er zo van, van de geluiden en de zonnestralen op zijn rug.

En als je dit toch ziet… Wie kan dit dan toch verbieden?

Wellicht vind je deze blogs ook interessant: