Het leven van Jesper en Snickers 0 reacties 12 maart 2016

In de vier jaar dat ik trots personeel van katten ben, heb ik één vergissing gemaakt.
Ik heb opgegroeid met honden, iets heel anders dan katten en ik had nog heel veel te leren..
Snickers was nog maar een paar weken in ons midden, toen hij de buitenwereld begon te ontdekken.
Ik had me goed in gelezen en ik wilde Snickers niet zomaar aan zijn lot over laten.
Dus heb ik, zoals me werd geadviseerd, een kittentuigje voor hem gehaald.

Waar Jesper 3,5 jaar later uitstekend reageert op een tuigje, brak Snickers de tent af.
Binnen een halve minuut had hij zich van het tuigje bevrijd en daar stond ie; in ons enorme weiland.
En die ene keer dat Snickers zonder tuig op ons weiland stond werd meerdere keren.
Jaren later was het gewoonste zaak van de wereld geworden, Snickers gedroeg zich uitstekend.
Hij kwam altijd thuis (behalve die ene keer..) en redde zich prima.
Immers, ons weiland was enorm en lag naast een bos. Ruimte genoeg voor een kat!
En een plezier dat Snickers had! Dat gun je toch iedere kat?

Toch wist ik dat ik Snickers veel te snel aan zijn lot had over gelaten. Het was goed gegaan, maar het had heel anders kunnen uitpakken.
Jaren later wilde ik het anders doen. Voor Jesper, maar ook voor mezelf.
Snickers had zich het terrein om de boerderij van mijn schoonouders ( we woonden toen bij mijn schoonouders) eigen gemaakt en kleine Jesper wilde graag naar buiten, maar dan wel onder mijn supervisie.

Kleine Jesper kreeg een kittentuigje en hij heeft het er uitstekend mee gedaan!
Eerst hebben we in huis geoefend. Waar ik bang was voor een ellenlange strijd, was het voor Jesper heel gewoon. Hij paste zich moeiteloos aan en haalde nog net niet zijn schoudertjes op.
‘Ik vind het allemaal prima..’ Het stond bijna op zijn poezelige hoofdje geschreven.
Met een lijn van 5 meter had Jesper de ruimte, maar had hij wel mijn correctie als dat nodig was.

Voor Jesper werd het een spelletje. Als ik het tuigje pakte, klom hij op onze keukentafel.
Ongeduldig wachtte hij totdat ik zijn tuigje aan had, dan mocht hij buiten spelen!

Na zes maanden tuigtraining heb ik op een middag de achterdeur open gezet.
Met Alex als vangnet, wilde ik de proef op de som nemen. Jesper bleef op de deurmat zitten en keek me vragend aan. Jesper verzette geen stap over de drempel zonder zijn tuig.
We hadden ons doel bereikt, Jesper associeerde zijn tuigje met iets leuks!

Kleine Jepsie werd groot en toen Jesper zes maanden oud was, werd zijn kittentuigje toch écht te klein. Met 4 kilo kater had Jesper het formaat van een grote puppy aangenomen.
Om me heen ben ik gaan oriënteren en het internet werd uitgepluisd.
Met de toekomst in gedachten – Jesper zou wel zeven kilo kunnen worden! – durfde ik geen kattentuig te kopen.
Een kattentuig heeft namelijk een bandje om het halsje van de kat en dat vond ik voor Jesper heel gevaarlijk..
Jesper is gek van bomen, stel je voor dat hij er in klimt en blijft haken aan dat ene bandje?
Een gruwelbeeld, vond ik.

Jesper zou formaatje hond worden en zou belandde ik op de hondenafdeling der tuigen.

Zoals je op de foto kunt zien, heeft Jesper een tuig voor de kleine hond.
Met een band over zijn borstkas en onder zijn okseltjes door, bevalt dit tuig ons prima.
Als Jesper in de bosjes terecht komt, of wanneer hij in een boom klimt is de kans op beklemming minmaal.
Toch is Jesper nog nooit zonder supervisie naar buiten gegaan.

Jesper heeft namelijk ‘iets’ in zijn kateroren. Hij luistert niet. Gewoon niet. Niet eens een beetje..
Binnen is Jesper een brave (bijna dan) kater, maar buiten.. Buiten is hij ver-sch-rik-ke-lijk!

Inmiddels zijn we verhuisd naar een huis dat toch wel een keer zo groot is als waar we voorheen woonden. En Snickers en Jesper? Die willen niet meer buiten. Veel te spannend hier in huis.
Toch, als onze tuin volledig afgesloten is, met onder andere een schutting, gaan we opnieuw oefenen.
Samen, met tuig. Veilig in onze tuin. Samen.

Wellicht vind je deze blogs ook interessant: