Het leven van Jesper en Snickers 2 reacties 3 januari 2017

Allereerst natuurlijk voor iedereen de beste wensen voor het nieuwe jaar.
Een nieuw jaar, met nieuwe kansen.

Het is alweer even geleden dat ik over de één van de (eigenlijke) hoofdpersonen van deze blogs schreef; Snickers.
Ik kan hele lange blogs over hem schrijven om vervolgens tot één conclusie te komen; het gaat goed met onze zwarte vriend!

Toch is er ten opzichte van een halfjaar wel degelijk iets veranderd.
De laatste lasertherapie stamt uit oktober (als ik het goed heb) en door omstandigheden, drukte en de feestdagen is het er niet meer van gekomen. Normaliter zie ik dan snel genoeg aan Snickers of er iets aan de hand is, maar dat moment laat nog steeds (!) op zich wachten.
Snickers eet goed, voelt zich goed, heeft een schitterende glans in zijn ogen en lijkt bijna altijd tevreden. Met dozen, speelgoed en een krabpaal op een andere plek, vermaken onze heren zich prima. Niets laat zien dat Snickers minder goed loopt, zich niet goed voelt of pijn heeft.
Heel soms als Jesper te hardhandig met hem is, maar een dutje in zijn mandje voor het raam en Meneertje is weer helemaal paraat.

En zelfs zonder de lasertherapie, maakt hij gekke bokkensprongen!
Hij rent door het huis, doet alsof de vloer lava is, schreeuwt om aandacht en mept Jesper op zijn behaarde hoofdje (om vervolgens genadeloos terug gemept te worden..).
Eigenlijk wordt dit een hele saaie blog, met alleen maar positieve dingen.

Toch merken wij, als eigenaren van Snickers, dat onze zwarte vriend toch echt volwassen is geworden. Hij heeft iets minder vaak zin als Jesper om te spelen en hij slaapt soms heel diep.
Soms zo diep, dat hij pas merkt dat ik bij hem ben, als ik zachtjes op de vloer voor hem tik.
Soms was het dat heel eng, maar Snickers’ slaapritme is gewoon anders als die van Jesper.
Volgens onze dierenarts geen reden voor zorgen, het is gewoon zoals Snickers is.
Ook word Snickers een beetje eenkennig. De buurvrouw krijgt nog een kopje, maar een collega die hier voor de eerste keer komt, kan hem niet bekoren. Je moet van hele goede huize komen, wil Snickers bij je komen.

Zoals ik al eerder zei; het is gewoon zoals Snickers is; uniek. En dat is precies waarom wij zo gek op hem zijn. Geen dag met Snickers is hetzelfde, hoewel ze soms toch heel veel op elkaar lijken.
Als wij dan toch een avond niet thuis zijn en als geen van ons er is om met hem te knuffelen, staat hij diep beledigd bij de achterdeur.
“Waar zijn jullie geweest en waarom heb ik geen aandacht gehad?”
Een dikke knuffel, een aaitje tussen zijn oortjes, voor Snickers is dat niet genoeg.
“We gaan op de bank zitten en ik kom mijn pootjes op jouw benen leggen; NU!”
Het staat bijna op zijn voorhoofdje geschreven; zijn fleece-dekentje is heilig.
Gelukkig voor Snickers is het maar zelden dat we allebei niet thuis zijn en is er op die manier altijd wel iemand om mee te knuffelen.

Wellicht vind je deze blogs ook interessant: