Gast bloggers, Informatief 0 reacties 18 augustus 2016

Een aantal maanden geleden maakte ik kennis met Bram, de dove kater van Maaike met een gouden karakter.
Ik was gefascineerd door het contact dat Maaike en haar andere katten, Tommy en Pippi weten te leggen met Bram. Bram, die doof geboren is, heeft helemaal geen hinder van zijn ‘handicap’Ik heb Maaike gevraagd of zij zelf, als eigenaresse van Bram, kan vertellen hoe het is om Bram te hebben en waarom zij toch voor Bram heeft gekozen.
Dus, met trots; Een éénmalige gastblog van Maaike:

– Renate

Bram, een dove kat met een gouden karakter

Daar stond ik dan, november 2015, in het dierenasiel in Ede, samen met een goede vriend. De zoektocht via ikzoekbaas.nl heeft letterlijk maanden geduurd voordat ik een “geschikt exemplaar” dacht te hebben gevonden. Geschikt waarvoor eigenlijk? Ik zal de situatie vóór Bram kort uiteenzetten.

De situatie vóór Bram er was

In 2014 moest mijn oudste kater ingeslapen worden door óf de vreselijke kattenziekte FIP, maar waarschijnlijker “gewoon” kanker. Ik had al een paar bultjes weg laten halen en omdat hij schildklierkanker had moest hij elke dag medicijnen slikken. De hoeveelheid eetstakingen zijn niet op een hand te tellen.

Een erg verdrietige periode, niet alleen voor mij maar ook voor Tommy (geboren in 2013), mijn jongste zwart-witte knuffelbeer. Ook al zat er een leeftijdsverschil van veertien jaar tussen, Tommy trok zich op aan Mickey. Waar Mickey was, was Tommy en vice versa.
Toen Mickey wegviel was Tommy z’n mentor kwijt en dat heeft hem veranderd in een onzekere, schrikachtige hoop zachte vacht.

Pippi, mijn felle rooie diva van 2011, is altijd al een Einzelgänger geweest.
Ze wist niet goed hoe ze moest spelen en vaker dan eens resulteerde voorzichtig getik in twee rollende katten. Dat komt niet voort uit agressie, maar uit onzekerheid. Tommy was weer “alleen” en probeerde in Pippi een maatje te zoeken. Dat leverde behoorlijk wat spanningen op.

Wat ik zag waren twee lieve katten die redelijk ongelukkig waren met de situatie, en dat deed pijn. Terugbrengen naar het asiel was “out of the question”, dat is een allerlaatste optie. Was er dan nog een optie? Misschien helpt een derde kat de spanning wat weg te nemen; Tommy heeft dan z’n maatje en Pippi wordt misschien wat meer met rust gelaten. Zou het zo kunnen zijn?

Op naar het asiel

En zo geschiedde. Even terug naar het asiel; op internet had ik gelezen dat er een twee jaar oude kater zat die goed met andere katten was en ook aanhankelijk naar mensen was. Aan de balie beschreef ik waar ik naar op zoek was en nadat ik vertelde dat mijn achtertuin was afgezet zodat de katten niet door de buurt konden gaan zwerven kwam de werknemer met de tweejarige kater Bram (in het asiel nog Finn).

Eén “probleempje”: hij is doof. Eh, nou ja, ik wilde hem best even zien, maar ik had eigenlijk niet zo veel zin in een “kapotte” kat. Mickey verzorgen in z’n laatste jaren was erg stressvol. Maar goed, doof zijn is niet hetzelfde als ziek zijn.

Maar hoe moest ik ‘m roepen? Of zeggen dat iets niet mag? Hoe verzorg je een dove kat? Moest ik nog ergens anders rekening mee houden? De doofheid was aangeboren werd me verteld, het was dus een genetisch probleem. Z’n DNA was ergens “kapot”. Had hij dan geen andere mankementen? Vragen, vragen…

Maar toen ik ‘m zag… Oei oei, ik was meteen verkocht! Wat een prachtige, volledig witte kater met geelgroene ogen.
Hij heeft qua bouw veel van een Siamees. En het was voor mij al snel duidelijk dat hij zich erg goed kon redden met z’n doofheid. Ik zag een kat die de omgeving erg goed in zich op nam en zich heel bewust was van lichaamstaal.

Ik zag ook een kat die gefrustreerd was en het asiel niet zo’n best eindstation vond.
Toch wist hij exact wanneer hij andere katten met rust moest laten of dat hij juist verder kon gaan. Hij was voorbeeldig in zijn gedrag, maar hij zat er niet op z’n plek.

Niet zo vreemd ook; elke kat heeft immers een thuis nodig om zich happy te voelen. We hebben twee uur in het asiel gezeten, Bram geaaid en medewerkers het hemd van het lijf gevraagd.
Zo werd er verteld dat Bram al twee eigenaren heeft gehad en dat hij buiten heeft gezworven. Ik moest er toch een nachtje over nadenken; wat haalde ik me op de hals?
Ik kon Bram helaas niet reserveren, ook dat nog. Ik heb die nacht niet heel best geslapen.

Wel of niet kiezen voor een dove kat?

De volgende middag stonden mijn toenmalige vriend en ik net voor sluitingstijd voor hun deur. Hij was nog sceptischer dan ik en eerlijk gezegd wilde hij niet echt een derde kat, maar hij zag ook dat het niet goed ging tussen Pippi en Tommy.
Maar om dan een dove kat te nemen… Er zitten zo veel katten in het asiel, waarom dan eentje “waar wat mee is”?
Na lang wikken en wegen waren we eruit, of beter gezegd: was ik eruit. Hij moest het nog maar zien, en als Bram niet binnen twee weken bleek te passen moest hij terug. Afgesproken.

We liepen met Bram in het mandje naar buiten! Ik krijg nog steeds kippenvel als ik eraan denk. In de auto hebben we geen kik gehoord, ondanks dat we inclusief file anderhalf uur moesten rijden naar huis. Sterker nog, hij vond het allemaal gewoon prima, hij zat op z’n gemak te kijken naar wat er allemaal om hem heen gebeurde. Kwam dat omdat hij doof is?

De eerste ontmoeting met Pippi en Tommy

Eenmaal thuis gekomen hebben we de mand met hem in de woonkamer neergezet, tegen de muur, deurtje open. Pippi en Tommy begroetten ons zoals gewoonlijk, maar hadden al snel alleen maar oog voor wat er in dat mandje zat.
Bram kwam meteen naar buiten, erg nieuwsgierig, aan alles snuffelend. Toen zag hij Pippi. Pippi zette een opera in, ze kan erg zuiver “zingen”.
Bram keerde zich om, wetend dat hij klappen zou krijgen, en liep naar het volgende interessante object, vrolijk met z’n staart in de lucht.

Tommy was naar de zolder gevlucht zodra Bram een stap buiten het mandje zette. Ik wist het wel; die zien we voorlopig niet. Maar al na drie (drie!) dagen zaten ze met z’n drieën in de vensterbank, alsof ze elkaar al jaren kenden en Pippi en Tommy nooit ruzie maakten! Dat zat dus wel goed; Bram mocht blijven.

Maar… hoe ga ik om met een dove kat?

Goed, toen begon het avontuur eigenlijk: hoe is het om een dove kat te hebben? Ik praat vaak tegen Bram om pas na een seconde of tien te bedenken dat hij dat helemaal niet hoort. Hij kan zich namelijk zó goed redden dat het lijkt alsof hij slechts Oost-Indisch doof is.

Ik heb het al vaak uitgetest door in mijn handen te klappen, maar hij geeft echt geen sjoege. Altijd leuk om, als er visite is, hard in mijn handen te klappen als Bram slaapt.
Visite verontwaardigd, maar hij is toch echt doof en wordt pas wakker als je hem aait.
Dat doet hij dan met een “Prrrt?”, erg schattig. Het enige lastige in het begin waren onze vogels. We hebben vier valkparkieten in een papegaaienkooi waar kattenpootjes doorheen passen.

Hoe leer ik een dove kat iets af?

Omdat Bram een tijdje buiten gezworven heeft (want Bram zou niet in huis passen, hij vernielde veel en zou de baby van de vorige eigenaar in gevaar brengen, bovendien zou hij niet doof zijn) was hij erg gefixeerd op de valkjes en zat hij continu te loeren.
Vanaf het begin heb ik hem, als hij zo zat te loeren, in zijn nekvel gepakt en (voorzichtig!) op z’n zij gelegd en met lage stem “Nee.” gezegd.

Hij voelt trillingen erg goed, misschien wel beter dan katten die niet doof zijn, dus stampte ik eerst met mijn voet op de grond. Omdat ik erg consequent ben begrijpt Bram nu dat hij niets met de vogels hoeft te doen. Dat ze onderdeel zijn van het “gezin”.

Het scheelt ook dat valkparkieten niet bang zijn aangelegd, of althans; de mijne niet. Ze kunnen blazen, net als katten. Het dreigen met de bek open snapt volgens mij elk dier, ook Bram. Dus dat gaat perfect nu. Uiteraard laat ik de vogels niet los als de katten erbij kunnen, de illusie dat dat goed gaat heb ik niet. Steeds als Bram iets doet wat niet mag (aan het tapijt krabben bijvoorbeeld), dan stamp ik op de grond. Werkt perfect!

Hoe roep je een dove kat?

Hoe roep ik hem dan? Eigenlijk is dat heel simpel. Tommy heeft namelijk een witte schaduw; Bram. Bram let ook goed op Pippi, in de goede zin des woords. Ik hoef dus alleen maar Tommy of Pippi te roepen en Bram volgt automatisch. Toch is een afgezette achtertuin echt noodzakelijk. Bram is een paar keer ontsnapt omdat hij simpelweg een stuk gaas met spijker en al van de poort trok, en je moet niet denken dat hij dan nog let op Tommy of Pippi (of op mij). Hij is dan echt weg. Gelukkig woonden we niet aan een drukke weg en was ik er steeds erg snel bij, maar ik kan niet echt zeggen dat het goed voor mijn bloeddruk was.

En toen de verhuizing…

Inmiddels ben ik verhuisd en zijn alle katten en valkparkieten nu een week bij mij. Het viel me op dat Bram als eerste at, als eerste van de kattenbak gebruik maakte en als eerste ging liggen. Wat ik ook zag is dat hij Tommy uit z’n schulp trekt; hij is lang zo bang niet meer. Ik zal nooit zeggen dat Bram Mickey heeft vervangen, gewoon omdat dat niet waar is. Het zijn geen meubels, maar dieren met elk een eigen karakter. Een gouden karakter in Brams geval, dat blijkt keer op keer. Zelfs Pippi is enorm opgeknapt sinds Bram zijn komst, ze speelt zelfs met hem. Wel op haar manier, maar Bram gaat daar heel goed mee om. Heerlijk om te zien!

Persoonlijk denk ik dat het heel erg aan het karakter ligt hoe het verzorgen van een dove kat gaat. Het scheelt in mijn geval erg dat Bram zo’n goede band met Tommy heeft, dat maakt het roepen een stuk makkelijker. Bovendien is Bram een kat die niet zo goed alleen kan zijn. Wat ook is gebleken is dat Brams andere zintuigen beter werken; hij ruikt, ziet en voelt erg goed, beter dan mijn andere katten. Een bakje natvoer zal niet lang aan de frisse lucht blootgesteld zijn en hij weet dondersgoed wanneer hij iets doet wat “verboden” is.

Voor mij is het duidelijk: een dove kat in huis hoeft geen enkel probleem te zijn!

Liefs,
Maaike

Wellicht vind je deze blogs ook interessant: