De gewoontes van Snickers

Het leven van Jesper en Snickers 2 reacties 6 februari 2017

Sylvia vroeg me; “Renaat, wat zijn de gewoonten van Snickers en Jesper?”
Ik heb mezelf eens flink achter de oren gekrabd, want wat zijn hun gewoonten eigenlijk? Wat zijn de gewoontes van Snickers?
Lang nadenken daarover hoefde ik niet, maar de gewoonten van onze katten zijn flink veranderd de afgelopen tijd..

En terwijl ik zo aan het brainstormen was over hoe deze blog vorm moest krijgen, moest ik één ding concluderen; Er is meer veranderd dan dat ik mij in eerste heb gerealiseerd..
Ik neem jullie even mee terug in de tijd met in deze blog speciale aandacht voor Snickers;

Eerder heb ik al eens verteld dat wij een aantal jaren aan een 2 hectare tellend weiland hebben gewoond. Snickers en ik hadden zich razendsnel een gewoonte aangeleerd.
Met mijn spiegelreflexcamera trok ik er graag op uit. Samen met Snickers of, toen ze nog leefde, met Bounty.
Snickers bleef dan altijd trouw op onze veranda op mij wachten.

Mauws en Mimi - Snickers

Samen zaten we dan langs de waterkant, langs de kant van de sloot. We zeiden niks, maar toch was het onze lichaamstaal die boekdelen sprak; we genoten intens van ons momentje samen.
Als ik Snickers dan riep, liep hij voor me uit, of sjokte gedwee achter me aan.
Urenlang konden we samen wegblijven, soms zelfs een klein stukje het bos in.
Ik was er altijd van overtuigd dat Snickers precies aanvoelde wat ik voelde.
Het heeft ervoor gezorgd dat Snickers en ik elkaar haarfijn aanvoelen.

Snickers had de gewoonte altijd rond een uur of zeven in de ochtend naar buiten te gaan en dan rond etenstijd weer terug te komen. Tenzij ik hem riep, dan kwam hij aangescheurd.
Meestal met Bounty in zijn kielzog. Ze deden wel eens wedstrijdje wie het eerste thuis was..

Soms daagde ik Snickers uit. “Wie het eerste over de brug in het bos is!” riep ik dan.
Als een speer rende Snickers er dan vandoor en wachtte dan trouw op mij in het bos.
“Snickers? Waar ben je?” riep ik dan.
Hij antwoordde altijd en wachtte geduldig tot ik hem had gevonden.

Mauws en Mimi - Snickers

De band die ik met Snickers had en heb is een hele sterke band.
Zonder woorden voelen wij elkaar haarfijn aan.

Toen Bounty overleden was, ben ik na een week met Snickers naar buiten gegaan.
Doodeng vond ik het, ik was zó bang dat hij ervandoor zou gaan.
Waarom ik dat dacht; ik weet het nog steeds niet.. Hij had immers toch afscheid van Bounty genomen?
Waar ik bang voor was, gebeurde niet. Snickers volgde mij als een blindegeleide hond.
Strak naast me, als ik stopte, stopte hij ook. Verzette ik een stap, stapte hij mee.

Dit is de eerste foto van Snickers buiten; zonder Bounty.

Mauws en Mimi - Snickers

Voor de meeste mensen is dit een gewone foto, van een gewone kater in de buitenlucht.
Het had die nacht gevroren en Snickers en ik stonden met -4 op het weiland.
Waar mijn moeder een tevreden kater ziet die geniet van het uitzicht, zie ik zijn verdriet.
Ik zie de scherpe, gefocuste, maar toch gebroken blik. Hij kijkt over mij heen, naar iets wat zich achter mij bevind. Zijn ene oor richting mij, zijn andere richting iets anders.
De gewoonte om mij op de voet te volgen heeft Snickers nooit verleerd.

Hier in Een doet hij het nog steeds in een omgeving die voor hem vertrouwd is.
Buiten is voor hem een groot obstakel; het is eng en het voelt niet veilig.
Snickers zal hier in Een nooit de gewoonte van eerder overnemen, omdat er hier simpelweg de ruimte niet voor is. Samen wandelen zit er dan ook niet meer in en dat mis ik enorm.

Wel komt Snickers mij elke ochtend met een hele serenade begroeten. Hij krijgt dan een aai, soms meerdere, over zijn hele lijf.
Ik vertel hem dan dat ik hem een wereldkat vind en dat ik hoop dat hij minstens nog 15 jaar bij ons mag zijn. Snickers antwoord altijd.
Snickers was als kitten een praatgrage kat en dat is hij nog steeds.
Een stille Snickers is een zieke Snickers en dat weet ik maar al te goed..

Ook heeft Snickers de liefdevolle gewoonte elke soortgenoot met intense vriendelijkheid te begroeten.
Elke soortgenoot krijgt een neusje, soms een kopje en Snickers vind alles prima.
Met die vriendelijkheid won hij Bounty’s vertrouwen en enkele jaren later begon daarna de vriendschap met Jesper.

Dankjewel lieve Snickers.
Jij maakt ons wereld een beetje beter, simpelweg door er te zijn.

Wellicht vind je deze blogs ook interessant:

Snickers - Vooruitgang, knuffels en heel veel beterschap
Snickers - Lieve Bounty, een verdrietige Snickers en de komst van Jesper..!
Het allereerste kopje...
Delen:

Comments

  • Renate, Je hebt een mooi verhaal geschreven over Snickers en ik voel in dit stuk heel veel liefde en trouw tussen jullie. Maar ook de angst hem een keer te verliezen dat hij er ook niet meer zal zijn. Ik weet wel zeker dat iedereen die zielsveel van zijn kat houd dit heeft. Ja, ik ken het ook en ook dat een kat verdriet heeft als zijn maatje er niet meer is en een lange tijd nodig heeft om te rouwen. Nu dat was bij Snickers erg duidelijk vind ik. Hij is echt een zwarte kater, en hier bedoel ik mee dat zwarte katers een un iek en prachtig karakter hennen, ze zijn super sociaal naar baasje en soortgenoten toe. Ik heb zelf ooit ook een zwarte kater gehad en ik herken Snickers daarin. Geniet maar heel veel van hem samen met Jesper hoor en geef ze van mij een grote knuffel en ook van mijn rode doerak Jip

    • Renate - Mauws.nl poezenblog

      Hallo Els,

      Bedankt voor je lieve antwoord.
      Ja, Snickers is mijn speciaaltje, mijn steun en toe verlaat. Zonder hem zou ik niet kunnen.
      Het verlies van Bounty heeft wel effect gehad op mijn band met Snickers.
      Zwarte katten hebben inderdaad een prachtig karakter.

      Dikke knuffel voor Jip!
      Liefs, ook van Jesper.



Controle *