Hoi Stephanie,

Ik leef mee met je. Wij hebben iets soortgelijks meegemaakt. Geen zekerheid dat het om FIP gaat, maar aangezien er geen andere diagnoses gesteld zijn geweest, is er het sterk vermoeden dat het om FiP gaat.
Mijn kater, Kiri, was opeens lethargisch, niet eten of drinken, geen begroeting bij mijn binnenkomst.
Naar de DA gegaan (wij wonen gelukkig recht tegenover een dierenkliniek). Daar zag hij er goed uit volgens de DA en hij kreeg antibiotica mee (had geen tekens van infectie). Dat verliep niet zo vlot, Kiri at niet meer, en wat hij at, kwam er ook terug uit. Terug contact opgenomen met de DA, we mochten het niet zo snel opgeven…. Goed ja, wij werken ook voltijds, dus dit kon ik niet constant in het oog houden, er moest een andere oplossing komen. Aangezien hij alles uitbraakte, mocht ik iedere avond langskomen voor een spuitje antibiotica te komen halen en hun op de hoogte houden van de veranderingen.
De eerste dag ging dit goed, Kiri stond zoals altijd aan de deur toen ik terugkwam van het werk, het blikje tonijn was voor de helft opgegeten, maar nog steeds geen stoelgang of urine in de kattenbak. Terug contact met de DA. Nog even afwachten, zal wel komen, hij heeft niets gegeten de afgelopen dagen,…
De dag nadien waren we terug bij af, weer een lethargische Kiri…een een miauw waar nu zelfs mijn haren van rechtkomen.
Terug naar de DA, ze gingen hem dan eindelijk opnemen, maar ik moest mij geen zorgen maken. Hij ziet er super uit, zo ziek zal hij wel niet zijn. We vinden de oorzaak wel. Ik mocht iedere dag telefonisch contact opnemen met hun over zijn evolutie. (Telefonisch?? Hartverscheurend te weten dat je kater tegenover je zit bij onbekenden in een zieke toestand).
De telefoontjes ja… Iedere keer als ik belde (mocht pas na 16 uur, want dan was het spreekuur??) dan hadden ze geen tijd, drukke wachtzaal, geen nieuws. De ene dag had Kiri gegeten, de andere dag dwangvoeding,…ik moest geen dieet opstarten als hij thuiskwam,…
Er werd een bloedafname gedaan die eigenlijk niets vreemd opmerkte buiten het feit dat hij blaasgruis heeft, waar hij ook al een aantal jaartjes mee gekend was… Er werd een echo gedaan, een RX genomen,… Tot op een dag de DA een contrastvloeistof inspoot en nog een foto nam. Hij zag dat de contrast niet opschoof, zijn organen waren aan het falen.
Hij ging naar boven om medicatie te gaan halen, kwam terug naar beneden en daar lag Kiri….ondertussen gestorven zonder iemand bij hem, zonder zijn vrouwtje gezien, gevoeld of gehoord te hebben…zonder pijnstilling (heeft hij nooit gehad omdat hij niet kermde van de pijn??)
Mijn lieve Kiri, waar 11 jaar geleden “ons” verhaal mee startte. Net van school, huisje boompje tuintje en katertje. Wat hij al die tijd voor mij betekend heeft, had ik graag voor hem geweest die laatste dag van zijn leven.
Had ik een 2 de opinie moeten vragen? Heb ik er goed aangedaan om hem te laten opnemen?
Nu, Fip is heel moeilijk te constateren en aangezien onze Kiri een tijdje niet meer gegeten had, is er leververvetting opgetreden en is hij daaraan gestorven volgens de DA. Maar waarom at hij niet? Niet door zijn blaasgruis, hij kreeg hiervoor aangepaste voeding en zijn bloedwaarde waren nu ook weer niet zo alarmerend.
Hij is op 5 mei overleden en een stukje van mij ook. We hebben hem laten cremeren en zijn assen hebben we verwerkt in een leuke kader met zijn foto en zijn pootafdruk in gips erbij.
Ik vraag me nu nog steeds af of we verkeerd gehandeld hebben, maar dat ga ik moeten loslaten.
Op 22 juli verwachten we een Ragdoll kitten. Geen Maine Coon zoals Kiri…zo is er maar eentje en die is er niet meer…