Het leven van Jesper en Snickers 1 reactie 2 april 2016

Het is alweer een half jaar geleden dat we naar ons ruime twee-onder-één-kap vertrokken zijn.

Ons ‘paleis’ krijgt steeds meer vorm.
Met een schutting die gebouwd moet worden en wat andere kleine kusjes, wordt het steeds meer ‘ons’ huis.
De tuin wordt in kleine stappen onder handen genomen en in huis wordt een muurtje geschilderd.
Een schilder als zwager, reuze handig!
De aardbeienplantjes zijn gepoot en de bramen, bosbessen en dwergkersen staan op hun plek.
Beetje bij beetje wordt de tuin kartvriendelijk gemaakt.
We hebben Snickers één keer vier dagen moeten missen, dat nooit meer.

Of Snickers ongelukkig is dat hij momenteel niet meer buiten komt?
Nee hoor, helemaal niet zelfs. Knuffelen is zijn nieuwe hobby geworden.
Knuffelen, wel nu en wel heel veel! En doe je dat niet, dan kun je gemopper verwachten.
Soms ga ik met Alex mee op route – Alex is beroepschauffeur.
Als we dan laat in de avond weer thuis komen, vindt Snickers het heel erg als we meteen naar bed toe gaan.
Teleurgesteld zien we hem dan kijken met een blik die zegt; “Ja maar.. En ik dan?!”
Snickers en Jesper slapen niet meer bij ons, sinds Snickers van de klerenkast ietwat gek op zijn achterpoten is beland.
Op de bank ligt daarom (bijna) altijd zijn favoriete fleecedeken. Daar slaapt hij op.
Sterker nog; Snickers is in de war als het dekentje toch een keer uitgewassen moet worden.
Hij lijkt dan meteen tien jaar ouder, als een bejaarde kater strompelt hij dan door het huis.
Hij gaat zoeken, kijkt onder de bank, erachter en erop. “Waar is toch dat verrekte dekentje?!”
Als ik dan dat dekentje schoon en wel weer neer leg, word ik het eerste kwartier genegeerd.
Als ik dan toch op de bank kruip en het dekentje over mijn deken leg, komt Snickers toch al snel weer knuffelen.
En spinnen dat hij dan doet – heerlijk om Snickers dan mee te maken. Ik teken ervoor.

Vorige week werd Snickers opnieuw behandeld met lasertherapie.
Ik vraag het wel vaker; “Zouden jullie zijn nagels even kunnen knippen?”
Door de aandoening van Snickers kan hij niet meer zo goed gebruik maken van de krabpalen.
Horizontaal krabben we al geprobeerd – daar past meneertje voor..
Snickers werd op de behandeltafel gezet en nog voordat de assistente iets kon zeggen, kwam er luid gebrom uit Snickers’ keel. “Moet ik hem in een handdoeken wikkelen, denk je?”
“Nee hoor,’ antwoordde ik lachend. “Snickers brult het hardst, maar heeft nog nooit één pootje uitgestoken.”
Onder luid protest zijn Snickers’ nagels geknipt.

En thuis? Thuis is hij weer mijn tevreden vriendje, lekker met zijn rug in de zon.

Jesper genoot liever dan de koude laminaatvloer.

Wellicht vind je deze blogs ook interessant: