Jesper pakt zijn koffertjes
Al sinds Milan geboren is, leek Jesper niet meer gelukkig met onze gezinssituatie. Iedereen kan zich indenken dat bij zo’n grote verandering een kat moet wennen. Maar naarmate de tijd verstreek, werd het gevoel sterker. Is Jesper wel gelukkig?
Milan ging ziekenhuis in en ziekenhuis uit en er viel ons al snel iets op.
Als Milan weg was voelde Jesper zich de koning te rijk.
Kwam Milan weer thuis, ging Jesper zich weer verstoppen.
Hij vertoefde hele dagen op onze bovenverdieping. Ver weg bij de baby vandaan.
We hielden hoop dat het beter zou worden
We hielden goede hoop dat het zou veranderen als Milan ouder zou worden, maar dat gebeurde niet.
Sterker nog, Jesper trok zich meer en meer terug.
Lag hij tijdens mijn zwangerschap nog op mijn schoot, Jesper wilde er nadien niets meer van weten.
Ook zijn vriendschap met Snickers kreeg steeds meer scheuren. Voor de komst van Milan was het koek en ei, sinds Milan in ons midden was, vochtten de jongens regelmatig.
Vaak met plukken haar, soms zelfs met bloed… Het brak mijn hart.
Beide heren leken onder de situatie te lijden. Snickers wilde steeds minder van Jesper weten en die kwam ‘s avonds steeds meer contact met ons zoeken. Jesper kwam steeds minder van zijn plek.
Soms moest ik hem halen om te zorgen dat hij wel zou eten en drinken, ik zag Jesper overdag nauwelijks. Pogingen om Jesper bij Milan te betrekken leverde een kater op die bol stond van de stress.
Steeds meer en vaker spraken Alex en ik er samen over; “Is Jesper wel gelukkig bij ons?”
Alex sprak wel eens uit dat we misschien op zoek moesten naar een ander huisje voor Jesper, maar ik werd heel verdrietig bij het idee alleen al. Het zou vast beter worden, maar dat werd het niet..
Zou Jesper ergens anders gelukkiger zijn?
Toch begon het idee te borrelen. Zou Jesper ergens anders niet gelukkiger zijn?
Eén ding stond vast; Jesper ging niet eerder weg als dat alle partijen het over eens zouden zijn.
Jesper mocht niet verkocht worden, hij ging al helemaal niet naar het asiel of op Marktplaats.
We wilden zelf een huisje voor hem vinden, waar hij het minstens zou goed zou hebben als bij ons.
Er verstreek een tijdje, toen we op een middag met vrienden besproken dat we op zoek waren naar een geschikt huisje voor Jesper. Zouden we die niet vinden, zou Jesper gewoon blijven.
“Maar, wij kennen een stel die op zoek zijn naar een maatje voor hun Maine Coon poes!”
We werden aan elkaar voorgesteld en nog diezelfde middag vertelde ik hen alles over Jesper wat ik weet. Ze waren op slag verliefd en niet veel later lieten we hen kennis maken met onze grote rode reus. En wat Jesper bij ons al tijden niet meer durfde, durfde hij wél bij hen.
Binnen een kwartier lag hij bij haar op schoot en later ook bij hem. Hij eindigde tussen hen in, op de leuning van de bank, met zijn voorpoten in haar nek. En wat wij al tijden niet hadden gezien gebeurde; Jesper ontspande!
Het was een gekke gewaarwording..
Veel gesprekken later pakte Jesper tóch zijn koffertjes
Een maand en heel veel gesprekken met elkaar later, hebben we Jesper dan toch uitgezwaaid.
Met flink wat tranen van onze kant en pijn in onze harten, mocht Jesper aan zijn nieuwe leven bij zijn nieuwe baasjes beginnen.
Een week later kreeg ik de eerste schitterende foto’s van een Jesper die heel gelukkig is.
Nu een half jaar later…
Dit is inmiddels een half jaar geleden en nog steeds zijn alle partijen heel tevreden met de gemaakte keuze. Jesper werd dikke vrienden met zijn nieuwe huisgenoten, zelfs die met poezelige voetjes.
En ook Snickers kwam weer een beetje bij en zelfs Milan leek beter te varen bij de situatie.
Nu Snickers alleen is en in onze tuin mag spelen, gaan Milan en Snickers achter elkaar aan.
Waar Snickers jaren geleden ontroostbaar was toen Bounty overleed, heeft hij geen seconde naar Jesper gezocht.
Spijt hebben we niet, maar de keuze was heel moeilijk… Het is immers een keuze die je nooit hoopt te moeten maken als je aan een huisdier begint. Gelukkig gaat het heel goed met Jesper en is hij gelukkig. Ik had het niet over mijn hart kunnen verkrijgen hem via Marktplaats aan onbekenden mee te geven. Als ik wil kan ik nog steeds met Jesper knuffelen, maar dan niet meer hier thuis.
Hebben jullie meegemaakt dat je afscheid moest nemen van een kat? Omdat je wist dat het beter was voor de kat? Of omdat het thuis niet meer ging?
Hallo Renate en Alex.
Allereerst fijn te zien dat het goed gaat met jullie leuke knulletje Milan.
Wat een verdrietig verhaal met gelukkig toch nog een goede afloop. Nou ik kan me indenken dat jullie gewikt en gewogen hebben om een nieuw huisje te zoeken voor Jesper, want je houd nu eenmaal ziels veel van hem. Maar wat fijn dat het nu goed gaat met hem, maar ook met Snickers en Milan en natuurlijk met jullie zelf. O ik heb gelukkig nog nooit van mijn leven afstand hoeven doen van een van mijn lieve katten. Alleen voor hun grote reis over de regenboogbrug, dat vond ik verschrikkelijk steeds.
Maar jullie hebben je hart laten spreken en een goede keuze gemaakt voor Jesper, heel knap hoor.
Wat een leuke foto van Milan met Snickers, hij is ook al een grote kattenvriend en zo te zien houd Snickers ook veel van Milan.
Renate fijn dat je weer zover bent dat je weer toe bent om blogs te schrijven, ben ik blij mee.
Voor Milan en Snickers een grote knuffel van mij en mijn lieve rode rakker Jip.
Voor jullie beide heel veel groetjes van ons