Snickers – Bezoek en Knuffels
Een nieuwe woning trekt natuurlijk veel bekijks en bijna elke avond zat er wel iemand op onze bank.
In onze vorige woning liet Snickers zich zelden zien, eigenlijk alleen als mijn moeder kwam.
Snickers is dol op mijn moeder, maar voor een ander komt hij maar heel zelden van zijn plek.
Onze vrienden en familie keken dan ook raar op dat sinds onze verhuizing Snickers de prullenbak gaat zitten als hij merkt dat er iemand aan komt. Als je dan de deur open doet, begint hij te gillen.
‘Aandacht, nu, veel!’ Hij drukt dan zijn lijf tegen je benen, net zo lang totdat hij vind dat je hem voldoende hebt geaaid.
Wat voelde ik me een rijk mens, als Snickers wederom bij me kwam liggen.
Snickers was blij met de verandering en maakte dat op heel veel verschillende manieren duidelijk.
Als ik thuiskom na een dag werken was het Snickers die de aandacht opeiste, nog voordat ik Alex een zoen had kunnen geven. Moeiteloos klom hij op onze vijftien tellende traptreden en in de woonkamer werd alles zo ingericht dat Snickers zich overal op kon bewegen, zonder heel ver te hoeven springen.
De tijd leerde dat Snickers met deze indeling heel gemakkelijk van de ene hoek van de kamer naar de andere kon komen.
Snickers (en ook Jesper) pasten zich sneller dan verwacht aan en na mijn nachtdiensten val ik in slaap op de bank. Als ik wakker word, is dit mijn uitzicht.
Voor zover het mogelijk was, zagen we dat Snickers zich steeds beter begon te voelen.
Hij had soms dagen waarop hij wat nukkig was, zelfs soms chagrijnig te noemen.
In onze huidige woning was dat voorgoed verleden tijd.
Nu kwam Snickers me halen om samen op de bank te knuffelen.
Gillend stond hij dan naast me en volgde me als een puppy richting de bank.
Dekentje erbij en knuffelen maar!
Zelfs rugliggen werd een hobby.
Klik hier om naar de andere blogs van Renate te gaan.
Wellicht vind je deze blogs ook interessant:
Comments
Er zijn nog geen reacties. Laat als eerste een reactie achter.