Snickers – De dag die alles veranderde…
Ik ben Renate van der Veer, 24 zomers jong en ik werk als verzorgende (IG) in een zorgcentrum in het hoge Noorden. Met mijn partner Alex en onze katers Snickers (3) en Jesper (1) wonen we in Een, een klein dorpje in Drenthe. Op een vrijdagmorgen laat ik Snickers naar buiten, zoals hij elke morgen naar buiten gaat.
Op die vrijdagmorgen in mei word Snickers aangereden en vanaf dat moment is Snickers’ leven voorgoed veranderd. Wil je meer over mij weten? Ik stel me hier uitgebreid voor.
Het is 15 mei 2015. Zoals bijna elke ochtend maakt Snickers me wakker. Zijn natte snuit op mijn wang en ik zit rechtop in bed. ‘Wil je naar buiten, vriendje?’ Ik praat regelmatig tegen Snickers en ik ben ervan overtuigd dat hij feilloos weet wat ik zeg. Ik doe de deur open en zie Snickers het tuinpad aflopen. ‘Tot straks jochie!’.
Wat ik op dat moment nog niet weet is dat tot straks heel lang op zich laat wachten…
Die avond is Snickers nog niet thuis gekomen en dat terwijl hij zich regelmatig laat zien gedurende de dag.
Het wordt het begin van een verschrikkelijk weekend, want ook de volgende ochtend is Snickers niet thuis gekomen.
De bermen werden afgezocht, in de bosjes en op meerdere momenten van de dag schreeuw ik de longen uit mijn lijf in de hoop dat hij me hoort en antwoord zal geven.
Maar nee, ik hoor en zie nog steeds geen Snickers…
We wonen naast een bos (inmiddels zijn we verhuisd, daarover later meer) en we zoeken elk vrij moment van de dag om te zoeken naar Snickers.
We wonen eveneens naast een camping en ik struin de hele camping af. Geen Snickers…
Maandagmorgen bel ik alle instanties af. De dierenartsen in de wijde omgeving, Amivedi en ik plaats een bericht op Facebook. Iedereen is heel meelevend, maar niemand kan me vertellen waar Snickers is.
Die avond ben ik onrustig, ik kan niet slapen. Ik woel en ik draai, ik kan mijn plek in bed niet vinden.
Mijn hart maakt een sprongetje als ik het vertrouwde kleppen van het kattenluik hoor.
Nog voordat ik Alex wakker kan maken klinkt een harde, maar o zo vertrouwde, gil door de slaapkamer.
De tranen rollen over mijn wangen; ‘Is het hem echt?’ Alex veert op en springt van ons bed.
‘Snickers! Jongen, je bent er weer!’ We zijn blij, heel blij. Zo blij, dat zelfs Alex een traantje wegpinkt.
Snickers mauwt. Nee, hij schreeuwt bijna. Hij is zichtbaar afgevallen en hij doet een poging in een mandje te klimmen.
Hij schreeuwt nog harder en zakt door zijn poten. Alex en ik kijken elkaar aan en denken hetzelfde; Foute boel!
Voorzichtig leg ik Snickers in zijn favoriete mandje, terwijl hij me met grote ogen aankijkt.
Zijn blik is anders, ik zie iets in zijn ogen wat ik niet ken. Terwijl ik zijn kopje aai, kijk ik naar zijn pootjes. Ze zijn vies, bebloed en ze lijken gehavend.
Alex en ik concluderen dat we Snickers zo niet kunnen laten liggen en we bellen de dienstdoende dierenarts. Een hele lieve dame die ik vandaag de dag nog steeds dankbaar ben voor haar geduld.
Ze adviseert ons Snickers elke twee uur een theelepeltje natvoer te geven en hem wat water aan te bieden. We besluiten samen om Snickers toch te laten liggen, omdat hij misschien wel iets gebroken heeft. Midden in de nacht röntgenfoto’s maken lijkt ons allen geen strak plan..
Die nacht kan ik mijn ogen niet van hem afhouden. ‘Lieve jongen, wat is er toch met je gebeurd’?
Wordt vervolgd…
Klik hier om naar de andere blogs van Renate te gaan.
Wellicht vind je deze blogs ook interessant:
Comments
Er zijn nog geen reacties. Laat als eerste een reactie achter.