Het leven van Jesper en Snickers 0 reacties 13 februari 2016

Zo rond de feestdagen, vieren wij hier altijd nog Sinterklaas met mijn ouderlijk gezin.
Dit jaar was het in Een, bij ons in onze nieuwe woning.
Naast cadeautjes voor alle tweebeners, zit er ook elk jaar iets voor de viervoetertjes bij. Dit jaar voor Snickers en Jesper de Cat’s Meow, waar Sylvia al eerder over schreef (klik hier voor het artikel).

De eerste keer dat het ding aanstond, werd er met grote ogen naar gekeken.
Enkel Snickers durfde zijn pootje voorzichtig uit te steken naar het staartje die onder het tapijtje uit verschijnt.
Jesper vond het maar niets, die bleef angstvallig onder de tafel zitten.
We hebben het speelgoed dan ook vrij snel opgeborgen, omdat we merkten dat Jesper het helemaal niet fijn vond.

Alex en ik keken elkaar aan… ‘Dat is zonde zeg..!’ Ik hoor het Alex nog zeggen.
Tot een paar dagen later het ding per ongeluk aan ging… We hadden het speelgoed veilig opgeborgen, maar Jesper hoorde het geratel van het staartje en keek op.
‘Eens zien wat er gebeurt…’
En jawel hoor, hartstikke leuk!

Rond het jaarwisseling komt elk jaar weer het moment dat je als personeel denkt; komt dat wel goed?
Kunnen wij, als personeel van Snickers en Jesper, wel datgene uitstralen wat nodig is?
En, misschien nog wel belangrijker, wat doen we vooral niet?
We besloten om de keuze bij de heren te laten.
Boven werd alles donker gemaakt en ze konden in alle ruimtes.
Brokken, water en warme dekens werden boven allemaal geïnstalleerd.
Maar nee hoor, de heren wilden graag bij ons zijn.

Waar ik nog het hardste huiverde voor de reactie van Jesper, was dat totaal overbodig.
Door de bijna onverschillige houding van Snickers richting het vuurwerk, nam Jesper al snel die houding over.
Beiden zaten we met hun neuzen op het raam naar buiten te kijken.
Wat nou bang voor vuurwerk? Helemaal niet nodig…!

Enigszins verbaasd was ik dan ook dat de heren zelfs niet van hun plek kwamen toen hier een vlinderbom werd afgestoken.
Alex en ik vlogen zo’n beetje tegen het plafond, Jesper heeft niet eens opgekeken..

De katten hadden echter één voorwaarde.. Ze wilden het liefst bij ons blijven gedurende de avond.
Tot aan onze nachtrust aan toe. Snickers liep als een puppy achter me aan toen ik me wilde klaar maken om naar bed te gaan. ‘Vrouwtje, mogen we mee?’ Hij zong het zo’n beetje, al miauwend.
Vooruit dan maar, vannacht mogen jullie bij ons slapen. Maar, alleen vannacht hoor!

Iedereen zal begrijpen dat na één nacht bij ons slapen, de heren niet meer anders willen..

Klik hier om naar de andere blogs van Renate te gaan.

Wellicht vind je deze blogs ook interessant: