“Vrouwtje, ik durf niet..” – Snickers
Vanwege familieomstandigheden is het van onze kant even stil gebleven…, maar hier is een nieuwe update!
Het staat zo ongeveer op Snickers’ zwarte koppetje geschreven; “Ik durf niet..”
Hij staat met zijn zwarte lijfje naast me op de bank, ik lig met mijn benen in de lengte van de bank.
“Kom maar kerel, het is goed hoor..” Ik weet wel wat Snickers bedoelt.
Normaal ploft hij altijd op mijn buik en legt zijn pootjes in mijn hals, maar Snickers durft niet zo goed. Maar nee, wat ik ook tegen Snickers zeg, hij gaat niet op mijn buik liggen.
Voorzichtig gaat hij naast me liggen, met zijn kop op mijn bovenbeen.
Ik besluit op mijn zij te gaan liggen, zodat Snickers niet op het uiterste randje van onze bank ligt.
Snickers gaat meteen staan, wacht geduldig tot ik ‘klaar’ ben en drukt zijn lijfje dan tegen me aan.
“Durf je zo wel, ventje?” Ik krijg een mauw terug. We vallen samen in slaap.
Het is bijna vaste prik geworden, zo rond een uurtje of 4 in de middag.
Mijn buik protesteert dan een beetje en mijn benen worden zwaar.
Horizontaal ermee, lijkt het inwendig te schreeuwen.
Meestal als ik dan in slaap dommel en wakker word, ligt Snickers naast me en Jesper op mijn voeten.
En als ik dat dutje toch een keertje oversla, staat Snickers luid te protesteren.
Onrustig roept hij me dan, komt me halen en schreeuwt om mijn aandacht.
Toch kruipt Snickers soms toch heel voorzichtig op mijn buik. Pootje voor pootje.
Als ik dan maar even beweeg of de baby schopt, schrikt Snickers zich een hoedje en stuift weg.
Om vervolgens weer zoals op de foto bij me te komen liggen; veilig naast mijn lijf.
Beide katten reageren dus allebei heel anders op mijn zwangerschap en ik vind het schitterend om te
zien. Beide zijn ze voorzichtig en alert en ik denk dat ze mij beter aanvoelen dan ik voor mogelijk
houd. Vooral als de baby dan schopt (en dat gaat hard!) weten de katten zich geen raad.
Jesper geeft regelmatig kopjes tegen mijn buik en komt knuffelen op hoogte.
Als ik s’ morgens mijn brood smeer, staat Jesper als een hondje tegen me aan, met zijn voorpoten
tegen mijn bovenbenen. Dat is echt zijn knuffelmomentje, dan moet en zal er geknuffeld worden.
Hallo Renate, Geweldig hou Snickers en Jesper met je zwangerschap omgaan en ook zo voorzichtig. Ze weten verdraaide goed goed wat er aan de hand is en geweldig hoe lief en zorgzaam ze er mee omgaan. Wel genieten jullie allemaal maar heel veel en poezen zijn net als kleine kinderen, je betrekt hen er van het begin af aan bij en dan gaat het fantastisch goed en ook als jullie baby er is. Kijk maar bij Sylvia, daar gaat het ook heel goed. Van mij en Jip heel veel knuffels voor jullie allemaal. Els
Hoi Els, ze voelen het haaaaarfijn aan he? Het blijft bijzonder om te zien en aan te voelen.
Ik kijk zeker bij Sylvia mee, leuk om te zien he?
Liefs Renate