Het leven van Jesper en Snickers 4 reacties 19 maart 2016

Het is alweer een aantal weken geleden. Ik ben aan het werk en stap de deur van één van de zorgvragers binnen. ‘Goedemorgen!’ zeg ik opgewekt. Ik kreeg een goedemorgen terug.
Van onder het bed komt er iemand naar me toe gewandeld. ‘Hoi Dino, hoe gaat het vandaag jochie?’
Dino is de kater van één van de zorgvragers in de zorgstelling waar ik werk.
Dino komt uit Hongarije en is nu samen met zijn personeel in de zorginstelling komen wonen.

Helaas overlijdt het personeel van Dino zeer plotseling. Dino blijft alleen achter en het grijpt me aan.
Dino was bij het overlijden en nu is hij alleen.
Als mijn collega vertelt dat de familie van het personeel van Dino de zorg voor hem niet over kan nemen, kijken Alex en ik elkaar aan.
‘Zullen we?’ De familie is dankbaar en zo komt het dat Dino diezelfde week nog aan Snickers en Jesper word voorgesteld. Een spannend moment en hoewel ik een ander goed kan uitleggen hoe men het beste een volwassen kat kan introduceren, bleek het in de praktijk een hele opgave.

Het eerste contact met Snickers en Jesper voorloopt verrassend goed. Neusje neusje en de heren gaan ieder hun weg.
Snickers richting de trap, Jesper op tafel en Dino gaat op verkenning.
Meteen valt het ons op dat Dino vooral contact met ons zoekt en niet met Snickers en Jesper.
Sterker nog, Dino heeft geen oog voor zijn soortgenoten.
Dit komt vast goed, denk ik nog. Enthousiast vertel ik iedereen die het horen wil dat Dino bij ons is komen wonen.
De eerste avond ploft Dino bij mij op schoot en Snickers loopt langs de bank richting de vensterbank.
Het is de eerste aanvaring tussen Snickers en Dino, Dino valt Snickers aan en jaagt hem richting de eerste verdieping.
Dino vind Jesper prima, maar Snickers moet het ontgelden..
Het blijft helaas niet bij één keer..
Nachtenlang lig ik wakker. ‘Waar ben ik aan begonnen.. Was dit wel een goed idee?’
Van de stress loopt Snickers mank en de broertjes zitten halverwege de trap, terwijl Dino de begane grond voor zich heeft.
Het grijpt me aan. Dit was nooit mijn bedoeling..

De spanning is voelbaar en hoewel ik geduldig(er) had moeten zijn, vraag ik om me heen of Dino ergens alleen oud mag worden. De oudste broer van Alex bied uitkomst. ‘Breng hem maar hier..’
Mijn zwager heeft jaren katten gehad en nu helaas niet meer.
In goed overleg met de familie van het overleden personeel van Dino mag Dino nog diezelfde week verhuizen.
Nu hoor ik je denken; ‘Twee keer verhuizen voor een kater waarvan zijn personeel net is overleden? Wat ontzettend naar..’
Ja, dat was het ook. Althans, we hadden verwacht dat Dino er moeite mee zou hebben.
Maar het gedrag wat Dino hier niet liet zien, laat hij bij zijn huidige baasje (mijn zwager) wél zien.
Vanaf het eerste moment staat zijn staartje fier omhoog en nog diezelfde avond krijgt mijn zwager de eerste kopjes en knuffels.

Achteraf gezien was Dino te lang de enige kater in huis geweest. Kattentaal (her)kende hij niet meer en dat leidde tot onrust binnen mijn huidige kattenduo.
Snickers en Jesper begrepen Dino niet en vice versa. We hadden kunnen doorzetten, maar als ik zie hoe gelukkig iedereen nu is denk ik dat we er goed aan hebben gedaan.
Snickers en Jesper zijn verknocht aan elkaar en Dino aan zijn nieuwe personeel.

Welkom in de familie, lieve Dino.
Hoewel je niet in mijn gezin past, ben ik dankbaar dat je nu een fijn plekje gevonden hebt!

Wellicht vind je deze blogs ook interessant: