Het verhaal over Candy, overleden aan FIP
Na het plaatsen van ons artikel over FIP kregen wij een ontroerend mailtje binnen van Stephanie. Stephanie vertelt het verhaal over haar kat Candy, overleden aan FIP.
Candy, wat was me dat toch een heerlijk poesje! Ik liep stage bij een dierenasiel. De dag van de open dag van het asiel, ik had flinke keelpijn maar ik wou er zo graag bij zijn. En dat was maar goed ook. Mijn werkgever wist dat ik opzoek was naar een leuk langharig katje. Leeftijd maakte niet uit. Die dag riep ze me “Stephanie, ik denk dat we een heel mooi poesje voor je hebben”
Voel spanning liep ik mee, ik opende de deur en keek. Daar zat ze dan… Ik kon mijn ogen niet geloven! Wat was ze prachtig!
Ze was nog maar 4 á 5 weken oud, gevonden op straat, en werd enkele dagen later met haar 2 zusjes en 1 broertje opgevangen in een gastgezin. Hier werd ze gesocialiseerd. Omdat ik degene van het gastgezin persoonlijk kende mocht ik regelmatig langskomen. En na 8 weken was het eindelijk zo ver! Ze mocht mee naar huis. Genieten was het! Zo’n lekker ondeugend jong ding in huis.
Ik kon haar ook van alles leren, ze kon overal mee naar toe en liep nog beter aan een tuigje dan de meeste honden. Ze vond het ook heerlijk om weg te gaan.
Maar toen ze 1,5 jaar oud was en uitgegroeid was tot een prachtig lief dametje sloeg het noodlot toe. Ze werd ineens heel ziek. Met spoed gingen we naar de dierenarts. Een ontsteking in de buik. Heftig maar zeker te genezen. De volgende dag leek ze niet opgeknapt. Dierenarts vertelde ons dat we de medicijnen de tijd moesten geven, toch zijn we die dag ‘s avonds terug naar de dierenarts gegaan, ze at of dronk niet, geen behoeftes en deed niks anders dan slapen. Wonder boven wonder at ze het vlees bij de dierenarts wel op. Dierenarts had vertrouwen in een goede genezing. Geduld! Was het advies.
Die nacht, die slapeloze nacht. Ze liep over mijn bed en bij elke stap die ze maakte zakte ze door haar pootjes. Oke, dit is niet goed!!! Second opinion bij een andere dierenarts.
Die ochtend kwamen we langs. De dierenarts pakte haar op een bepaalde manier op, haar hoofdje ging van links naar rechts, heen en weer, heen en weer. Heel eng om te zien. Hij zei: het is iets neurologisch… “Shit!!!”
Ik volgde een niveau 3 opleiding in de dierverzorging. En daar hadden we het wel eens over ‘FIP’ gehad. Ik vroeg het aan de dierenarts “Het is toch geen FIP zeker?!”
Hij zei: Ik vrees van wel.”
De grond zakte onder onze voeten vandaan.
Candy werd opgenomen, 2 dagen lang werden er testen, bloedproeven etc. etc. afgenomen. Medicatie toegediend maar niks hielp. Wel werden er dingen uitgesloten. Dingen uitsluiten doe je bij FIP, want droge FIP is helaas heel moeilijk vast te stellen.
Natuurlijk gingen we elke dag een paar keer langs, maar ze zag er met het uur slechter uit. De laatste dag was het zo erg dat ze niks meer kon, niet lopen, niet slikken alleen maar zachtjes miauwen als je haar naam noemde. Hartverscheurend.
Die dag hebben we besloten haar even mee te nemen naar huis. Nog even het vertrouwde plekje met haar. Om 16:00 die dag zijn we terug gegaan en hebben we haar laten gaan. Het was voor zo’n 90% zeker dat het FIP was.
Candy, uit het oog maar nooit uit het hart!
Hoi Stephanie,
Ik leef mee met je. Wij hebben iets soortgelijks meegemaakt. Geen zekerheid dat het om FIP gaat, maar aangezien er geen andere diagnoses gesteld zijn geweest, is er het sterk vermoeden dat het om FiP gaat.
Mijn kater, Kiri, was opeens lethargisch, niet eten of drinken, geen begroeting bij mijn binnenkomst.
Naar de DA gegaan (wij wonen gelukkig recht tegenover een dierenkliniek). Daar zag hij er goed uit volgens de DA en hij kreeg antibiotica mee (had geen tekens van infectie). Dat verliep niet zo vlot, Kiri at niet meer, en wat hij at, kwam er ook terug uit. Terug contact opgenomen met de DA, we mochten het niet zo snel opgeven…. Goed ja, wij werken ook voltijds, dus dit kon ik niet constant in het oog houden, er moest een andere oplossing komen. Aangezien hij alles uitbraakte, mocht ik iedere avond langskomen voor een spuitje antibiotica te komen halen en hun op de hoogte houden van de veranderingen.
De eerste dag ging dit goed, Kiri stond zoals altijd aan de deur toen ik terugkwam van het werk, het blikje tonijn was voor de helft opgegeten, maar nog steeds geen stoelgang of urine in de kattenbak. Terug contact met de DA. Nog even afwachten, zal wel komen, hij heeft niets gegeten de afgelopen dagen,…
De dag nadien waren we terug bij af, weer een lethargische Kiri…een een miauw waar nu zelfs mijn haren van rechtkomen.
Terug naar de DA, ze gingen hem dan eindelijk opnemen, maar ik moest mij geen zorgen maken. Hij ziet er super uit, zo ziek zal hij wel niet zijn. We vinden de oorzaak wel. Ik mocht iedere dag telefonisch contact opnemen met hun over zijn evolutie. (Telefonisch?? Hartverscheurend te weten dat je kater tegenover je zit bij onbekenden in een zieke toestand).
De telefoontjes ja… Iedere keer als ik belde (mocht pas na 16 uur, want dan was het spreekuur??) dan hadden ze geen tijd, drukke wachtzaal, geen nieuws. De ene dag had Kiri gegeten, de andere dag dwangvoeding,…ik moest geen dieet opstarten als hij thuiskwam,…
Er werd een bloedafname gedaan die eigenlijk niets vreemd opmerkte buiten het feit dat hij blaasgruis heeft, waar hij ook al een aantal jaartjes mee gekend was… Er werd een echo gedaan, een RX genomen,… Tot op een dag de DA een contrastvloeistof inspoot en nog een foto nam. Hij zag dat de contrast niet opschoof, zijn organen waren aan het falen.
Hij ging naar boven om medicatie te gaan halen, kwam terug naar beneden en daar lag Kiri….ondertussen gestorven zonder iemand bij hem, zonder zijn vrouwtje gezien, gevoeld of gehoord te hebben…zonder pijnstilling (heeft hij nooit gehad omdat hij niet kermde van de pijn??)
Mijn lieve Kiri, waar 11 jaar geleden “ons” verhaal mee startte. Net van school, huisje boompje tuintje en katertje. Wat hij al die tijd voor mij betekend heeft, had ik graag voor hem geweest die laatste dag van zijn leven.
Had ik een 2 de opinie moeten vragen? Heb ik er goed aangedaan om hem te laten opnemen?
Nu, Fip is heel moeilijk te constateren en aangezien onze Kiri een tijdje niet meer gegeten had, is er leververvetting opgetreden en is hij daaraan gestorven volgens de DA. Maar waarom at hij niet? Niet door zijn blaasgruis, hij kreeg hiervoor aangepaste voeding en zijn bloedwaarde waren nu ook weer niet zo alarmerend.
Hij is op 5 mei overleden en een stukje van mij ook. We hebben hem laten cremeren en zijn assen hebben we verwerkt in een leuke kader met zijn foto en zijn pootafdruk in gips erbij.
Ik vraag me nu nog steeds af of we verkeerd gehandeld hebben, maar dat ga ik moeten loslaten.
Op 22 juli verwachten we een Ragdoll kitten. Geen Maine Coon zoals Kiri…zo is er maar eentje en die is er niet meer…
Wat een verhaal.
Veel liefde gewenst van je nieuwe Ragdoll-kitten. Van dit ras ga je absoluut geen spijt krijgen!
Pfff tranen in m’n ogen…
Het lijkt me zo erg om je lieveling al op zoon jonge leeftijd te moeten laten gaan!
Sterkte met het verlies
Het is een een rot ziekte FIP,mijn katertje Elvis is op 16 maanden oude leeftijd hier aan overleden :-(,het is niet met een pen te beschrijven als je naar de dierenarts gaat en zegt,ik denk mijn kat heeft fip,waarop de dierenarts zei,we gaan het na kijken. Elvis,was slank maar had n dikke hangbuikje,eenmaal dat er ‘n punctie was gedaan,en de dierenarts nakeek of het dradentrekkend was de vocht,was mijn vermoeden juist! Elvis had de natte variant fip,dierenarts wilde hem gelijk laten inslapen :-(.Ik was niet op voorbereid en ik wilde het nog 1 kans geven. Elvis kreeg prednisolon mee en antibiotica,maar het hielp niet,toen gaf ik Elvis mariuhanna thee, kreeg tips op een kattenforum hierover,en wat bleek het hielp,elvis had zelfs zin om weer naar buiten te gaan enz. Maar 1 week later viel ie steeds om,toen moest ik besluiten om hem te laten gaan,wat mis ik mijn hondje,ja elvis kon alles adopteren erg veel kroelen en ga maar door. Elvis is nu 3 jaar dood,maar er gaat geen dag voorbij dat ik hem nog zo mis. Sterkte met Candy.
Wat een prachtige kat en wat een uitstraling!
Gelukkig heeft ze een liefdevol tehuis gevonden bij jou en heeft ze in haar veel te korte leventje kunnen genieten….
De oplossing voor de dodelijke ziekte FIP is heel erg nabij las ik, gauw zullen katten hier niet meer aan ten gronde gaan, sterkte,
INEKE
We hopen met ons allen dat er snel iets gevonden wordt tegen deze verschrikkelijke ziekte
Zit met tranen in de ogen. Wat een rotziekte! Heel veel sterkte…
Ik voel met je mee, afgelopen zaterdag is onze Pientje ook aan de gevolgen van FIP overleden.
Zij is wel veel ouder geworden, tien jaar.
In 2009 dronk ze zoveel water en waren we bang dat ze het aan haar nieren had en lieten haar bloed onderzoeken. Daaruit bleek dat FIP sluimerend bij haar aanwezig was.
Pakweg een maand geleden bleef ze maar spugen, at niet meer en het leek dat ze een virus had. Uit onderzoek bleek dat het haar nieren waren en is ze voor nierdialyse drie dagen opgenomen geweest.
Het leek daarna allemaal goed te gaan, ze at het dieet eten en kwam zelfs 2 ons aan.
Maar de nierwaarden bleven astronomisch hoog. Afgelopen vrijdag ging het niet goed meer. Ze kreeg nog een infuus en een eetlust opwekker. Maar ze at niet meer en zaterdagochtend zat er bloed in haar spuug. De dokter vermoedde dat ze maagzweren had en uit een echoscopie bleek dat haar nieren volledig verschrompeld waren. Ze had pijn en haar laten inslapen was het beste dat we voor haar konden doen.
Gelukkig hebben wij haar toch lang bij ons gehad. Ze was komen ‘aanwaaien’ met een storm in begin 2007 en kreeg bij ons een grote broer, Pieter. Ze was gek op haar ‘broer’ en hij op haar, maar hij verdween helaas oktober 2007. Tegen eind 2007 namen we via het asiel Amsterdam een nieuwe ‘broer’ omdat ze lag weg te kwijnen van verdriet.
Hierover heb ik een gratis te downloaden boek geschreven dat meer dan 30 duizend keer is gedownload maar helaas nooit Pieter heeft teruggebracht. En nu is zijn ‘zusje’ niet meer.
Pientje
Je kwam met de storm
Plots zat je
Op een omgewaaide schutting
En bleek een wervelwind
Klein zwart wit
Soms een duveltje
Soms een engeltje
Ons kitten kattenkind
Je bombardeerde Pieter
Tot grote broer
Al bedankte hij eerst
Een tijdlang voor die eer
Later was je zijn zusje
Dat hij thuis bracht
En verdedigde tot
De dag dat hij verdween
Onze wervelwind
Ging liggen
Om te treuren
En weg te kwijnen op de bank
Onze wervelwind bleef liggen
Tot een nieuwe broer verscheen
Die je eerst niet wilde hebben
Tot je tot inkeer kwam
Soms ruzie soms strijd
Vaak heel knus
Met z’n allen bij elkaar
Maar nu niet meer
Onze wervelwind stierf
Tien jaar oud
Aan een sluimerende ziekte
Ons Pientje is niet meer
Rob Keyzer 2 juli 2016
Tis echt een verschrikkelijke ziekte…
Super mooi gedicht!
Mocht je een keer een gedicht willen schrijven om op Mauws.nl te plaatsen zouden wij ons heel erg vereerd voelen.
Wij zullen jouw naam hier dan uiteraard bij vermelden.
En zou je misschien aan linkruil willen doen?
We horen graag nog van je.