Het leven van Mila en Bo 0 reacties 8 november 2019

Daan en ik woonden nog maar net samen toen we begonnen over het adopteren van katten. Na heel veel foto’s en berichten over en weer, mochten we op 21 september eindelijk op kittenbezoek komen bij Cattery Mansel! We konden niet wachten! Daarom kondigen we onze nieuwe teamleden van de leukste kattenblog van Nederland aan: Meet: Mila en Bo (van Sophie en Daan).

Hoe het begon…

Ik was net verhuisd van Pijnacker naar Doetinchem om met Daan samen te gaan wonen. Nauwelijks een jaar geleden was ik mijn allerliefste kat Teddey verloren. Hij was al ruim 17 jaar en gewoon helemaal op. Wat miste ik het hebben van een kat! Mijn hele leven heb ik katten gehad. Geen kat hebben voelt voor mij als een grote leegte. Hoewel ik ook echt wel kon genieten van de vrijheid. Maar, ik kon ik het niet veel langer meer uitstellen. Ik had echt een kat nodig in mijn leven.
Toen we ingetrokken waren in ons huis begon ik al vrij snel over het adopteren van katten. Daan heeft altijd honden gehad, maar vindt katten ook geweldig. En: alle katten zijn gek op Daan! Katten komen altijd eerst op Daan af. Toen ik hem vertelde dat ik heel graag katten wilde en altijd al Brits Kortharen wilde hebben, was het eigenlijk al snel besloten: doen we!

Rustig aan… Of niet.

Omdat de verhuizing behoorlijk wat energie had gekost, besloten we eerst even onze zaken op orde te krijgen. De meeste dozen moesten nog uitgepakt worden en een groot deel van onze nieuwe meubels moest nog geleverd worden. Begin 2020 zouden we op mikken. Uiteraard begon ik direct te zoeken naar cattery’s. Nestjes worden namelijk van te voren gepland en ik wilde echt niet langer wachten. Na lang zoeken kwam ik terecht bij een cattery in IJmuiden. We maakten een afspraak en de eigenaresse gaf aan te verwachten dat de moederpoes dan al gedekt zou zijn. Geregeld!

Uit onverwachte hoek

Tenminste, dat dachten we. Op een middag kreeg ik een berichtje van Sylvia. Een collega van haar had nog twee kittens beschikbaar. Het ging meteen kriebelen. Maar, dat dat wel erg snel zou zijn. Bovendien had al een kennismakingsgesprek staan bij de andere cattery. Toen ze foto’s stuurde van de kittens, was ik meteen om. Zó schattig! Zó mooi! Dit zijn ze, dacht ik. De rest van de middag zat ik in dubio. Ik had immers al een afspraak staan. Diezelfde middag besloot ik het Daan gewoon voor te stellen. Even zien wat zijn reactie zou zijn. Verliefd liet ik hem de foto’s van de kittens zien. Hij zei meteen: “Laten we het maar doen hè?!”.

Cattery Mansel

Ik besloot Monique van Cattery Mansel meteen te vragen of de kittens nog beschikbaar waren. Dat waren ze! Zoals een goede fokker betaamt volgde er een aantal vragen vooraf. Hadden wij wel dat gouden mandje waar zij naar op zoek was voor haar kittens? Vragen zoals: ‘Wat zijn je verwachtingen van de kittens?’ en ‘Mogen de kittens naar buiten?’. Het gevoel was goed en wat foto’s en berichten later maakten we een afspraak voor een kennismakingsgesprek. In de dagen die volgden hielden we contact en stuurde Monique ons regelmatig foto’s en updates over de kittens. Hoe ze groeiden, of ze gezond waren en hoe hun karakters zich ontwikkelden. Zo blij waren we om te horen dat de kittens zich ontwikkelden als ware schootpoezen! Zo vanzelfsprekend is dat niet voor Britse Kortharen. Nog blijer waren we dat de kittens de beste vriendjes waren. Alsof ze wisten dat ze samen zouden gaan!

Het kittenbezoek

De dag van de afspraak waren we allebei zenuwachtig. Het voelde een beetje als een sollicitatiegesprek. Zo noemden we het ook, de kattensollicitatie! Vandaag zou besloten worden of wij de kittens mochten adopteren. We werden gastvrij ontvangen door Monique en voorgesteld aan de kittens. We hadden natuurlijk al veel foto’s gezien, maar toch waren ze kleiner dan we hadden verwacht. De kittens werden naast ons op de bank gezet en begonnen met slaperige oogjes ‘de kat uit de boom’ te kijken. Na een minuutje begonnen we ze voorzichtig aan te halen en het ijs begon te smelten. Het mannetje, die we Bo hebben genoemd, kwam zelfs al bij mij op schoot! Ik was dus goedgekeurd! Het dametje, die we Mila hebben genoemd, had iets langer nodig maar zette het ook al snel op een spelen. Hoe rustig ze eerst leek, zo speels was ze opeens! Wij zagen het allebei helemaal zitten. Veel vragen over en weer en ongeveer drie kwartier later kwam het verlossende woord: als we dat wilden, mochten wij de kittens adopteren! Natuurlijk zeiden wij allebei enthousiast JA!

Wellicht vind je deze blogs ook interessant: